پرستو مهاجر

«الْحَمْدُ لِلَّهِ الْأَوَّلِ بِلا أَوَّلٍ كانَ‏ قَبْلَهُ‏ وَ الأخِرِ بِلا اخِرٍ يَكُونُ بَعْدَه‏ . حَمْداً نُزَاحِمُ‏ بِهِ‏ مَلَائِكَتَهُ‏ الْمُقَرَّبِينَ، وَ نُضَامُّ بِهِ أَنْبِيَاءَهُ الْمُرْسَلِينَ فِي دَارِ الْمُقَامَةِ الَّتِي لَا تَزُولُ، وَ مَحَلِّ

كَرَامَتِهِ الَّتِي لَا تَحُول‏ . حَمْداً يَفْضُلُ‏ سَائِرَ الْحَمْدِ كَفَضْلِ رَبِّنَا عَلَى جَمِيعِ خَلْقِه‏»

سپاس و ستایش خدایی را سزاست که اول است و اولی بیش از او نبوده و آخر است و آخری پس از او نخواهد بود. سپاسی که با آن، با فرشتگان مقرب خدا پهلو

زنیم و دوشادوش با آنها به پرواز در آییم. و سپاسی که با آن، در سرای جاودانی که زوال پذیر نیست و جایگاه احسان او که تغییر نمی یابد با پیامبران مرسل

همنشین باشیم و با آنها گرد هم آییم. سپاسی که برای دیگر سپاس ها برتری داشته باشد همانند برتری پروردگار ما بر همة آفریده هایش.

(صحیفه سجادیه،دعای اول،فرازهای 1، 16، 26)